De fertiliteitsarts gaf ons eind augustus 2021 een aantal taken die wij moesten doen voordat we überhaupt aan ons traject mochten beginnen.
Ik kreeg een opdracht of eigenlijk meer een missie. Ik moest namelijk 25 kilo afvallen. De arts vertelde dat met veel overgewicht het traject moeilijk zou gaan, de kans op een miskraam of doodgeboorte toenam. Ik kreeg daardoor een rot gevoel en wist een ding zeker ik wil dit ons, maar ook ons kind niet aan doen.
Met eten heb ik al heel mijn leven heb ik een haat liefdesverhouding. In mijn tiener jaren was ik geobsedeerd op afvallen. Ik heb niet een makkelijke jeugd gehad en dacht dat ik door af te vallen weer controle kreeg over mijn leven. Het afvallen zelf deed ik niet op een gezonden manier en ontwikkelde boulimia.
Tot ik op een dag een ander leven wilde, waarin ik wel kon genieten van eten. Ik zocht hulp bij een psycholoog, maar zij lachten mij uit en gaf aan dat mensen met een eetstoornis wel dunner moesten zijn. Zonder hulp ben ik weer gaan eten en maakte slechte keuzes. De kilo’s vlogen eraan tot ik zeven jaar geleden op het zwaarste gewicht was gekomen wat ik ooit was geweest.
Op mijn zwaarste punt en zag het leven niet meer zitten. Ik zat slecht in mijn vel, had telkens slechte relaties en begon iedereen die iets slechts over mij zei steeds meer te geloven. Ik was 22 jaar en dacht, dit wil ik niet meer de rest van mijn leven. Als ik een nieuw leven wilde moest ik eerst mijn grootste probleem aanpakken, mijn overgewicht.
Mijn oplossing zocht ik in een maagverkleining, alleen dat het hard werken was had ik mij niet gerealiseerd. De kilo’s vlogen eraf en voelde me steeds gelukkiger met mijn keuze.
Ik leerde Philippe kennen, werkte in de zorg en kon weer normale kleding kopen. Het leven lachten mij weer toe.
Na mijn ongeluk twee jaar geleden begon ik weer met snoepen en niet meer bewegen. Langzaam vlogen de kilo’s er weer aan tot ik 15 kilo zwaarder was.
Na het gesprek met de fertiliteitsarts besefte ik mezelf al te goed dat ik weer te ver was gegaan. Nu kon ik twee dingen doen, verdrietig zijn en mezelf een mislukking voelen of opnieuw de strijd aan gaan.
Vroeger ik er vaak op gewezen dat ik nog dikker was dan dik trom. Ik was nooit Nathalie, maar ik was mijn gewicht.
Ik bedacht me hoe ik wilde zijn als moeder. Een moeder die onzeker was en de zinnen van vroeger als een mantra door haar hoofd haalde. Of wilde ik liever een moeder zijn met een gezond gewicht en een goed eetpatroon die blij was met zichzelf.
De tools had ik en ik kwam op de wachtlijst voor een diëtist. Met de eerste diëtist had ik geen klik, hierdoor werkte het niet. De kilo’s gingen er heel langzaam vanaf. Uiteindelijk had ik de moed bij elkaar verzameld en wilde ik een nieuwe diëtist aanvragen. Gelukkig zei zij op dat moment dat ze stopte en ik een nieuwe diëtist kreeg toegewezen. Met deze diëtist klikte het gelijk. Ze was streng en doorzag alles gelijk, zij gaf goede tips en nieuwe adviezen. Eindelijk lukte het om niet alleen een dieet vol te houden, maar ook deze nieuwe lifestyle.
Het ziekenhuis in Breda waar wij in augustus waren kon ons niet verder helpen en we werden doorverwezen naar Tilburg. Tijdens de kennismaking met deze arts was ik bang dat mijn gewicht een probleem bleef, ik moest nog 8 kilo. Tot mijn verbazing was het nu geen probleem en gaf de arts als advies om mijn nieuwe lifestyle wel vol te houden.
De woorden van de eerste arts zijn in mijn hoofd blijven hangen. Ik wil ons traject zo goed mogelijk doen en besloot die laatste 8 kilo ook nog te behalen.
Die laatste 8 kilo’s zijn er nu ook af. Samen met de diëtist heb ik een nieuw doel gesteld en langzaam word ik wie ik wil zijn in de spiegel. Door de corona moeten wij weer wachten tot we opgeroepen worden, maar we hebben wel groen licht. Wij kunnen niet wachten op de volgende ronden van dit avontuur.
