Vandaag is het Moederdag. Een dag waar ik jarenlang naar uitkeek of nee, eerlijk gezegd: waar ik jarenlang met een brok in mijn keel aan dacht. Moederdag was voor mij jarenlang een open wond. Terwijl anderen ontbijt op bed kregen en knutselwerkjes met vingerverf ontvingen, bleef ik achter met lege handen en een gebroken hart.
Ons ICSI-traject was zwaar. De hoop, de hormonen, de eindeloze wachten, het vrat aan me. En dan die ene Moederdag in 2023. Slechts twee dagen eerder had ik afscheid moeten nemen van ons zo gewenste kindje, Bodhi. Een curettage vlak voor Moederdag. De timing had niet wranger kunnen zijn.
Ook mijn eigen moeder speelt geen rol meer in mijn leven. Een keuze waar ik zelf achter sta, omdat het beter is voor mijn welzijn. Maar dat maakt het gemis niet minder. En alsof dat nog niet genoeg was, overleed mijn bonusmoeder de vrouw die als een moeder voor mij voelde.
Moederdag had dus alles in zich om een dag te zijn die ik liever zou overslaan. Maar dit jaar… is alles anders. Want dit jaar ben ik mama. Van Pim. Mijn lieve, vrolijke, nieuwsgierige Pim. En ondanks alles, ondanks het verdriet en het gemis, ga ik deze dag wél vieren. Niet met tranen (oké, misschien een paar), maar met liefde. Met nieuwe tradities. Met koekjes bakken, samen zingen, lachen om zijn gekke gezichtsuitdrukkingen.
Moederschap is geen perfect plaatje. Het is vallen, opstaan en doorgaan. Het is ‘Lucas’ roepen tegen je kind en ‘Pim’ tegen de kat. Het is in de nacht, en toch weer glimlachen als je zijn ogen ziet. Sinds mijn hersenletsel ben ik veranderd. Ik vergeet dingen. Ik raak sneller overprikkeld. Mijn energie is beperkt.
Maar wat ik nooit vergeet, is mijn liefde voor Pim. Want ik geloof dat je kind geen perfecte moeder nodig heeft. Geen Pinterest-moeder of Instagram-mama. Wat een kind nodig heeft, is een moeder die haar best doet. Die liefde geeft. Oneindige moederliefde.
En die krijgt Pim. Elke dag. Onvoorwaardelijk. Moederdag heeft een zwart randje, maar ook een gouden. Pim. Mijn reden om te vieren.
