Fatshaming is misschien wel een van de meest kwetsende dingen die mensen elkaar kunnen aandoen: oordelen over iemands gewicht zonder het hele verhaal te kennen.
Toen ik voor het UWV een second opinion kreeg om te bepalen of ik echt PCS en PTSS had en of behandeling verbetering zou brengen, werd mijn diagnose bevestigd. Maar er volgde ook een “maar”. Het advies luidde dat ik moest afvallen, alsof dat de magische oplossing zou zijn. Alsof kilo’s verliezen mijn hersenschade zou laten verdwijnen en de gebeurtenissen uit het verleden zou uitwissen.
Een soortgelijk scenario speelde zich af bij onze kinderwens. De conclusie was: er is niets mis met jou, maar eerst moet je afvallen voordat we verder kunnen en willen helpen. Later, in een gespecialiseerd ziekenhuis, werd mijn gewicht echter niet als een belemmering gezien.
Door deze opmerkingen over mijn gewicht begon ik mezelf steeds meer te zien als een cijfer op de weegschaal. Waar ik eerst trots was op de vooruitgang die ik had geboekt, bleef nu vooral schaamte over. Schaamte omdat de weegschaal zei dat ik niet goed genoeg was.
Om dit te doorbreken, moest ik iets doen wat ik nooit eerder had gedaan: hulp zoeken. Afvallen had ik altijd alleen gedaan, om geen vooroordelen te ervaren. Maar nu wilde ik het anders. Ik schakelde een diëtist in.
Jarenlang had ik mijn gewicht als een pantser gedragen tegen negatieve oordelen. Mensen zien je gewicht en vellen een oordeel, zonder te kijken naar wie je echt bent. Inmiddels weet ik wie ik ben en dat mensen altijd hun mening klaar zullen hebben.
Toch doen de opmerkingen over mijn gewicht nog steeds pijn. Zoals dat ik te zwaar ben, dat ik op bepaalde plekken niet mag zitten, dat ik bepaalde voedingsmiddelen niet zou mogen eten of dat mijn portie te groot is, terwijl het een normale hoeveelheid is.
Afvallen begint niet bij de weegschaal, maar bij hoe je naar jezelf en de wereld kijkt. Pas wanneer je jezelf veilig voelt, kun je uit die schulp kruipen.
Met ons traject in gedachten, lukte het me destijds om samen met een diëtist af te vallen. Helaas kwamen de kilo’s er na het verlies van Bodhi weer aan. Toen ik tijdens mijn zwangerschap van Pim in de 24e week te horen kreeg dat ik zwangerschapsdiabetes had en moest afvallen voor een gezond kindje, vond ik mijn motivatie terug. Gedurende de zwangerschap verloor ik de nodige kilo’s en uiteindelijk was ik lichter dan voor mijn zwangerschap.
De strijd met mijn gewicht blijft, maar mijn motivatie is nu anders. Ik wil een gezonde en energieke moeder zijn voor Pim, een aantrekkelijke vrouw voor Philippe. Dit keer sta ik er niet alleen voor. Mijn vertrouwde diëtist helpt me opnieuw en ik heb een lifestyle traject gevolgd wat mij nieuwe inzichten gaf.
Daarnaast ben ik begonnen met sporten en ga ik met Pim babyzwemmen begin van dit jaar. Het is een proces van vallen en opstaan, maar ik voel me sterker dan ooit.
Op naar een gezondere toekomst! En wie weet draag ik ooit de weegschaal dan niet langer als een last met me mee, omdat ik weet dat ik goed genoeg ben en alles heb gedaan wat ik kon.
