Na mijn ouders uit elkaar zijn gegaan ging ieder hun eigen weg. Beide vonden ze opnieuw de liefde en voor mijn vader was dit Henny.
Ik weet nog dat ik naar mijn vader ging en hij na de scheiding in een leeg appartement woonde met alleen een matras op de vloer. Naast het matras stonden twee foto’s, een van ons zijn kinderen en een met een vrouw met een klein wit hondje. Die vrouw was Henny.
Papa vertelde alles over Henny en je merkte hoe rot zijn situatie ook was, Henny hem erg gelukkig maakte. De eerste ontmoeting verliep eigenlijk vlekkeloos. Henny was een roodharige Rotterdamse en was ook zo eerlijk en oprecht als de mensen uit Rotterdam. Zij nam geen blad voor haar mond en eigenlijk kon ik dat heel erg waarderen.
Na de eerste ontmoeting kwamen wij steeds vaker bij Henny over de vloer. Henny werd langzaam niet alleen een bonusmoeder, maar ook een vriendin. Graag ging ik winkelen met Henny en kwam dan thuis met tassen vol kleding. Mijn eerste borreltje dronk ik met Henny in het café van mijn Tante Mina.
In het café van mijn tante kwam iedereen en mocht iedereen er ook zijn. Henny leerde mij dan dat iedereen gelijk aan elkaar is en je nooit jezelf minder moest voelen dan een ander. Met mijn problemen kon ik ook altijd bij Henny terecht. Ze bood dan een luistert oor en gaf me dan advies wat ik het beste kon doen.
Wanneer niemand in mij geloofde was daar Henny die in mij geloofde. Vertelde hoe trots ze was hoe ik alles deed. Dan zei ze dat ik als haar dochter voelde en eerlijk gezegd voelde Henny als een moeder die ik nooit had gehad.
Toen ik onder toezicht van Jeugdzorg stond en op mezelf woonde kreeg Henny borstkanker. Vreselijk heb ik er om gehuild, maar Henny gaf hoop. Ze zei dat alles goed kwam en dat kwam het ook. Na een lange strijd, met chemo’s en haar uitval heeft Henny het overwonnen. Met trots droeg ze haar zoals zij het zelf noemde kale kop. De kale kop veranderde in een bos kroeshaar.
Na een aantal jaar ging het zichtbaar slechter en zeker de laatste jaren. Henny kreeg de diagnose COPD. Vaak heeft ze het roken vervloekt en spijt gehad dat ze er ooit aan begonnen was.
Ze kreeg het zichtbaar steeds benauwder. Lopen ging bijna niet meer en als je Henny aan het lachen maakte dan moest ze er vijf minuten van bij komen. We hebben samen heel wat afgelachen. Nadat ze in december corona kreeg krabbelde ze tegen de verwachting van iedereen in een beetje op.
Ze kon weer stukken lopen en de benauwdheid nam af. Het leven lachten Henny weer toe. Ze begon plannen te maken voor de toekomst. Wilde graag oma worden van onze kinderen en vroeg na elk ziekenhuisbezoek hoe het ging.
Toch was het lot niet gunstig gestemd. In februari van dit jaar kreeg ze de diagnose uitgezaaide longkanker, stadium 4. Ze konden met immuuntherapie haar leven een paar maanden rekken. Dan zij Henny zo opgewekt als ze was, dan kunnen het ook vast een paar maanden meer zijn.
Een paar weken geleden kreeg Henny een klaplong en door de tumor op haar andere long lukte het ademen niet. In het ziekenhuis hebben ze nog van alles geprobeerd om haar toch op te lappen. Tijdens de laatste keer vroeg ze ons of we al iets wisten over haar kleinkinderen. Helaas staat door de corona alles op stil en kon ik niets mooiers vertellen. Wel hebben we Henny de namen vertelt en ze heeft beloofd dat ze vanaf de plek waar ze zal zijn met ons mee zal kijken.
Op 4 mei 2020 is de aarde een engel verloren en de hemel een mooi persoon rijker.
Dag lieve Henny, ik weet dat je nu geen pijn meer zal lijden. Bedankt voor alle mooie jaren, wijze lessen en vooral voor jouw liefde.
Ik weet een ding heel zeker ik zal je missen, maar draag je in mijn hart voor altijd met me mee.
15-03-1967 – 04-05-2022
