Ik heb in oktober 2019 heb ik tijdens het slopen van ons huis een ongeluk gehad. Ik letten even niet op en kreeg een balk van het dak op de achterkant van mijn hoofd.
Na die dag zijn de vlekken, hoofdpijn, duizeligheid en vele andere klachten niet overgegaan.
De dag na het ongeluk ben ik gaan werken, ik dacht dat doe ik wel even. Maar helaas ging het niet. Na een bezoek van de huisarts werd er eerst een hersenschudding vastgesteld. Rustig aan doen en het zou overgaan, maar helaas.
De weken gingen voorbij en ik liep steeds meer tegen de blijvende klachten aan.Aan het begin lukt lopen niet zo goed. Ik kan minder gevoel in de linkerkant van mijn pols en knie, waardoor ik bang was om te vallen. Zo lukt het niet om normaal de trap af te gaan, ook omdat ik de diepte niet goed meer kon inschatten.
Bij alles was ik deed was ik moe, niet zomaar moe, maar dood op. Ik ben vanmezelf geen klager en probeerde alles nog te doen. Maar bij alles wat ik deed werden de klachten erger. Het licht was te vel, het geluid te hard.
Mijn werk kon ik niet meer doen. Als ik 3 uurtjes had gewerkt, moest ik daar een week van bijkomen.
Na een half jaar verschillende onderzoeken kreeg ik eindelijk een MRI. De uitslag van de MRI was dat ze geen grote bloedingen in mijn hersenen hadden gevonden. Ik mocht naar het revalidatie centrum waar ik voor het eerst mijn diagnose hoorde. Ik had postcommotioneel syndroom ook wel PCS. Eindelijk een diagose na een half jaar van zoeken naar een oplossing van mijn problemen.
Op het revalidatie centrum werd er vooral gekeken naar de omgang met klachten. De vraag was of ik ooit nog kon werken en hoeveel uur dan. Dat was voor mij de grootste klap. Ik vind mijn werk in de zorg het mooiste en leukste werk om te doen.
Zelf ben ik op onderzoek uitgegaan en kreeg de tip voor speciale lensen te laten aanmeten. Lenzen met een speciaal laagje die het licht dempt. In december 2020 kreeg ik de lenzen, wat een uitkomt! Ik kon eindelijk weer wat meer doen en vooral weer wat meer werken.
Mijn taal en spraak waren nog steeds niet zoals het was, dat vond ik heel moeilijk. Want onze taal is hoe wij ons kunnen verwoorden, verdedigen en uitleggen waar onze wensen liggen. Ik wilde al heel lang een website, maar vanwege mijn dyslectie durfde ik het nooit om eraan te beginnen.
Toch begon ik een website met alles wat ik leuk vind om te doen. Een website om te inspireren, mensen te vermaken en mijn taal weer iets te verbeteren. Mocht er dan een spellingsfoutje in staan, dan is dat wie ik ben. Natuurlijk pas ik het aan als iemand mij erop wijst.
Het leven houdt niet op na een ongeluk. Voor mij was het een kantelpunt. Terug gaan naar mijn oude leven en oude patronen is geen optie, een nieuw en beter leven starten wel. Een leven waar ik meer aan mezelf mag denken. Hoe dit alles gaat aflopen weet ik niet, maar ik hoop nog altijd dat ik weer kan werken. Dat ik meer energie zal krijgen en sommige klachten alsnog zullen verdwijnen.
